In memoriam Small Yard’s Anouchka (Aafke)
Op 25 mei 2018 hebben wij afscheid moeten nemen van onze lieve Hollandse Herder Aafke.
In november vorig jaar, ze was net 9 jaar geworden, werd anaalklierkanker bij haar geconstateerd, in een zeer agressieve vorm.
Na een totale bodyscan (met het oog op uitzaaiingen) werd in de Universiteitskliniek in Utrecht operatief een fors gezwel verwijderd en na de operatie werd in eerste instantie gezegd dat Aafke “schoon” was.
Toen de uitslag van het verwijderde weefsel uitbleef en wij zelf belden, werd ineens gezegd dat ze 3 weken lang dagelijks bestraald moest worden, dan had ze een prognose van ca. 6 maanden!
Verbijsterd hebben we besloten onze Aafke dit niet meer aan te doen, dit betekende nl. nog 15x een totale narcose na de 2 die ze net achter de rug had, plus dat de bestraling in een dermate kwetsbaar gebied ligt, tegen de anus, dat incontinentie vrijwel het gevolg zou zijn.
Drie weken na de operatie verslechtte haar toestand ineens en bleek ze een vergevorderde baarmoederontsteking te hebben, dus die werd ook operatief verwijderd, daarna knapte ze enorm op.
Bij de nacontrole bleek er toch weer een gezwelletje voelbaar in de endeldarm. Slecht nieuws dus!
Daar ik toch niet zomaar het op wilde geven heb ik alles zo’n beetje geprobeerd waarvan vermeld wordt dat het goede resultaten zou opleveren.
Wij zijn toen met haar naar Spanje vertrokken, waar ze altijd het liefste was.
Helaas het zaaide toch verder uit bij haar anus: 2 grote gezwellen die echt niet meer operabel waren, tevens werd haar endeldarm steeds meer dichtgedrukt en werd poepen een probleem.
Toen ze ook nog bloed begon te verliezen bij het plassen en ze duidelijk pijn begon te krijgen, zowel met plassen als met poepen, hebben we besloten haar verder leed te besparen.
Aafke hebben we vanaf pup, zij is een bijzondere hond geweest, ze was mijn schaduw, altijd in voor een verzetje, dol op autorijden, wandelen en zwemmen met mij.
Vanaf pup is ze met ons meegegaan naar Spanje, haar 2e (eigenlijk 1e huis). Wij wonen daar ruim 6 maanden per jaar en ze is als pup met ons meegegaan.
Ze vond het daar heerlijk en had er een enorme vrijheid. Haar moederinstinkt was groot, niet verwonderlijk dat toen ze een weggegooide kitten (Mautje) vond (wat hier helaas veel gebeurt) zij zich gelijk opwierp als surogaat moeder. Ze deed dit geweldig.
Alles wat jong was wilde ze bemoederen, ze vond een eendje op het strand en begon gelijk melk aan te maken, daarna 3 musjes.
Het maakte haar niet uit alles was welkom.
Drie kittens in een doos bij onze poort gedropt, Aafke ontfermde zich erover.
Toen er later een 4e bij kwam die jonger was en zich nog niet kon wassen, heeft zij hem bij zich genomen en fungeerde ze als surrogaatmoeder.
Zij heeft hem geleerd zichzelf te wassen. De kittens waren dol op haar.
Ze was vriendelijk voor mens en dier, kinderen was ze dol op ze en was zeer voorzichtig met baby’s.
Naar het stand was helemaal fijn voor haar, samen zwemmen en spelen met mij, maar ook met de andere mensen en dieren op het strand. Ze had genoeg energie, zelf als ik op de fiets ging en zij naast mij liep en we na een flink rondje thuis kwamen, was ze direct weer in de startblokken als ik bv een boodschap moest doen.
Aafke was gehoorzaam, ze was altijd bij me, ze liep nooit weg, ook niet voor andere honden of katten, een riem had ik wel maar die had ze nooit om. Ik ben veel riemen verloren omdat die maar los om m’n nek bungelde en geen nut hadden.
Ze was net een klipgeit, rotsen werden makkelijk beklommen en het speeltje zoeken dat ik op het strand had gegooid was een van haar favoriete spelletjes. Ze moest ca 15m naar beneden, per trap of een natuurlijke weg en dan zoeken.
Ik verloor een keertje mijn hoed door de wind en vroeg haar die te halen beneden, braaf is ze ‘m keurig gaan halen.
De dierenarts is bij ons aan huis gekomen en heeft haar daar laten inslapen, ze kreeg een bakje vla met slagroom bij de 1e injectie, wat ze gelukzalig opslobberde, daarna viel ze in slaap, toen de 2e injectie.
Samen hebben we haar in haar mandje gelegd omdat wij haar zelf naar het crematorium wilden brengen, daar heb ik haar zelf voorzichtig in de oven gelegd, daarna moesten we ruim 3 uur wachten tot we haar as in een urn terugkregen.
We zijn een gouden hondje verloren door zo’n akelige ziekte, ze was 5 november 9 jaar geworden en had normaal wel 15-16jaar kunnen worden.
We danken hierbij iedereen die ons de laatste maanden heeft gesteund en ook de dierenartsen in Nederland en Spanje die ons hebben bijgestaan; over de Kliniek in Utrecht zijn we helaas minder te spreken.
Het is zo stil in huis, overal herinneringen waar ik ook ga.
Mijn hart doet pijn,
vaarwel mijn lieve allerliefste Aafke braafke..
Marjan Laqueuille-Pennings
